A day to remember...

Είμαι ένα γουρούνι, το λέω εδώ και πάρα πολύ καιρό αλλά πολλοί δεν με πιστεύουν. Ο Βαγγέλης, ο Δημήτρης, η Τάνια, η Ζωή, η Αργυρώ... φίλοι , γνωστοί.. συνεργάτες, αλλά ακόμα και άγνωστοι μέσα από τον χώρο του internet...

Σήμερα δεν έχω σκοπό να μιλήσω, ούτε να γράψω για κανένα άλλο άνθρωπο, ούτε να γράψω σε εσάς που θα τύχει να το διαβάσετε, κάτι για εμένα... Σήμερα ότι γράψω... το λέω στον εαυτό μου και μόνο... το καταγράφω και μου το παρουσιάζω..

Σπάνια ίσως γράφουμε κάτι με αποδέκτη τον εαυτό μας, ίσως γιατί το θεωρούμε εγωιστικό, ίσως γιατί με τον ρυθμό που ζούμε δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να έχει απαιτήσεις, στη συνεχή προσπάθεια να ικανοποιούμε τους άλλους...

Πριν από πολλά χρόνια, από μικρός... είχα παντα την απορία τι ακριβώς κάνουμε στον πλανήτη αυτό.. Για ένα παιδί είναι φυσιολογικό ερώτημα... η διαφορά είναι ότι ενώ δεν είμαι ακόμα παιδί το ερώτημα παραμένει ... Με τι σκοπό επιλέγουμε την συμπεριφορά μας, με τι σχέδιο προσαρμόζουμε τις ανάγκες μας... Με τι μηχανοραφεία μπορούμε να επιβάλλουμε τον εαυτό μας και στην τελική... αξίζει κάτι τέτοιο;. Μου μοιάζει χαζό... αλλά σε 100 χρόνια από αυτή την στιγμή... ίσως για μερικούς 110.... κανείς μας δεν θα υπάρχει σε αυτό τον πλανήτη... όλοι θα έχουμε αποχωρήσει... και εκει θα έχει τελειώσει το παραμύθι...

Τελικά δεν έχω καταφέρει ακόμα όμως να καταλάβω τι ρόλο παίζουμε και γιατί το κάνουμε.. και μάλλον δεν θα το καταλάβω πότε...

Σε αυτή την διαδρομή ... είναι λίγες οι στιγμές που έχω επιλέξει να θυμάμαι.... είτε χαρούμενες.. είτε λυπημένες... Θεωρώ ότι αν έχεις την διάθεση να κρατάς στην μνήμη σου ποσοτικά τέτοιες στιγμές, χάνουν την αξία τους... ΄

Σήμερα πρόσθεσα άλλη μια τέτοια στιγμούλα... Δεν ήταν χαρούμενη... νομίζω όχι μόνο για εμένα, αλλά και για τους άμεσα εμπλεκόμενους... Είναι άδικο μερικές φορές να νιώθεις ότι χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου.... και να μην μπορείς να το εκφράσεις.. Όταν η θέλησή σου όμως, δεν είναι αντίστοιχη με την θέληση των άλλων, κάποιες φορές πρέπει να κάνεις πίσω...

Είναι από τις μέρες που όλοι θέλουν να ξεχάσουν... αλλά ελπίζω να μην το κάνω και εγώ.. Σε κάθε στιγμή στεναχώριας, υπάρχει κρυμμένο ένα χαμόγελο.. ένα βλέμμα.. που σου δίνει μια αίσθηση χαράς και ίσως μια ανάμνηση χαρούμενη μελλοντικά...

Τίποτα δεν αλλάζει.. και τίποτα δεν θα αλλάξει... απλά ποτέ δεν θα το μάθει κανείς.....

Δεν κατάλαβα... και ποτέ δεν θα μου δωθεί η ευκαιρία να καταλάβω......ή ίσως είμαι αρκετά εγωιστής και δεν φρόντισα να καταλαβαίνω... Μήπως είμαι απλά ηλίθιος;

Συμπέρασμα δεν υπάρχει.. και μάλλον ποτέ δεν θα φτάσω σε αυτό.... χωρίς την δική σου βοήθεια... Αυτό όμως πλέον... δεν μπορεί να γίνει.... άρα... πάπαλα...

Θα μου περάσει......

i hope...